10. illərdi, qəbul etməsəm də, hər yeni ilə girəndə içimdə bir yerlərdə ümid qırıntıları olurdu ki, bu dəfə fərqli olacaq hər şey. fərqli olurdu mu?- elə də yox, yenə də ümid etmək yaxşı idi. indi heç nə, o da yoxdu. 2-3 gün əvvəl Barış Özcan'ın “Zinciri kırma” videosuna baxıram, keçdiyiniz ili bir sözlə ümumiləşdirin dedi, ağlıma ilk “itirmək” sözü gəldi. itirə-itirə gedirəm, bilmirəm, qayıtmaq kimi bir fikrim olsa, hansısa tapa biləcəyəmmi. bir də, bu ehtimalın belə “geçersiz” qaldığı mövzular var, ona girmirəm heç. uzun sözün qısası, həyatım boyunca keçirdiyim ən bərbad il bu il oldu. tək möhtəşəm şey Orxan Zeynallı konsertinə getməyim oldu, o da elə bil acığıma “Böyük ümidlər”i oxumadı ahahahah. hər şeyə rəğmən orda olmaq və bir neçə saatlıq da olsa, hər şeyi unutmaq möhtəşəm hiss idi, heç nəyə dəyişmərəm o anı.
dönüb geriyə baxanda.. yox, heç dönüb geriyə baxasım da yoxdu. 2022 planları yazmışdım, onu da 1-2 ay əvvəl sildim ki, baxıb əsəbləşməyim. etməyəcəyini bilə-bilə nələrisə yazmaq absurddu, bunun fərqində olmaq daha da betərdi. betərin betəri də hər şeyin fərqində olub heç nə edə bilməməkdi. bilmirsən, illər sonrasının planlarını düşündüyün insanlarla indi heç əlaqənin olmamağına yanasan, yoxsa, “bu qədər də olmaz” dediyin şeylərin qat-qat artığının olmasına yandırasan. hara baxsan, eyni hissdi-kədər. qırılmış ümidlər, gerçəkləşməmiş xəyallar, adını qoymadığın düşüncələrin intiharı və s. və i.a.
oturub bir ara, bu ildə itirdiyim insanları sayırdım. həmişə elə bilirdim ki, kimisə həyatından çıxarmaq çox çətin şeydi, mən edə bilmərəm zad. düşündüyüm qədər deyilmiş, hamı bir gün gedir, qəbul etsən də, etməsən də. uşaqlıq travmalarıma üzləşdiyim, ama düzəltməyi də bacarmadığım bir il oldu. səhər verdiyim təsəlliyə axşam möhtac olduğum, artıq ağlamaq yoxdu dediyim gecənin səhərini göz yaşlarıyla açdığım bir il. hansı tərəfindən baxsam, əlimdə qalır.
öldürməyən acı gücləndirir deyirlər, əslində olan süründürdüyüdü. ölənlə ölmək olmur, qalanlarla da yaşamaq. torpağı qucaqlayıb ağlayanda bədənindən keçən soyuq qədər gerçəkdi indi qaçdığım hər şey. daha depressiv olmayacam, onsuz da həyat mənasızdı deyəndən dəqiqələr sonra qabağına çıxan bir şəklə çökmək nəyin günahıdı bilmirəm. Teoman demiş, gəncliyimin zirvəsindəyəm, ordan özümü atmağı düşünürəm.
2022-ə də bütün bu təcrübələr üçün təşəkkür etməliyəm, yoxsa içimdə qalar. gündəliyimdə hələ də ayın tarixini qeyd edəndə 2021 yazıram, ama 2-3 gün sonra 2023 yazacaq təqvimdə. heç nə gözləmirəm gələn ildən, ağlımda sadəcə bir şey var, oxumaq, işə qəbul olmaq. və daha az ağlamaq.
“Ama öncelikli anımsadığım duygu yine de hüzün. Daha doğrusu bütün yaşamımı hüzünden bir sis perdesinin ardından anımsıyorum. Geriye kalan tek şey hüzün. En kötüsü bu değil sanırım. Kendimi uzun zaman, insan ölmez yalnızca dünyayı terk eder diye ikna etmeye çalışmıştım. Ölüm, yalnızca bir sözcük demiştim. Ama doğru değilmiş bu”.